Online mindfulness of gebakken lucht?

Vandaag de dag bestaat er een hele online community waarvan ik waarschijnlijk van de helft het bestaan niet afweet. Vind ik dit erg? Eigenlijk niet. Ik ben in dat opzicht misschien wel meer een old fashioned lady. Twee jaar geleden deed ik een shoot met meerdere influencers en modellen en toen kwam ik er tot mijn grote verbazing achter dat “Youtuber” tegenwoordig een beroep is. Heel eerlijk, ik denk dat ik dat nooit als een echte baan kan zien. Gewoon puur omdat ik niet zo ben opgegroeid. In dat opzicht kom ik echt uit een ander tijdperk. Uiteraard snap ik wel dat content maken, editten en online posten en daarna reageren op alle comments een tijdrovende baan is. Maar het idee dat je daar dus van kan leven, gaat er bij mij nog niet zo goed in. Ook zie ik vandaag de dag veel jonge hipster figuren/moeders die zichzelf aanbieden als online coach. Door de vluchtigheid van het online bestaan lijkt het dan alsof je met één online coaching sessie, die je overigens vaak ook nog klauwen met geld kost, je je hele leven in een handomdraai weer op de rit hebt. Of dat patronen die je hebt ontwikkeld in je jeugd als slag bij heldere hemel met één zo’n sessie zijn opgelost. Terwijl patronen super hardnekkig zijn en het soms jaren duurt om deze te doorbreken. En dan vraag ik me af, wanneer begint dan het echte werk? Het werk wat offline gebeurt zeg maar..
Die quotes en online adviezen komen dan langs via mijn insta-stories waarin deze coach tegen haar followers praat in allerlei opbeurende termen, waarvan mijn oren eigenlijk alleen maar bla, bla, bla opvatten. Waar is de tijd gebleven dat we een studie volgden en vier jaar van ons leven wijdden aan ons vak. Waar is de tijd gebleven dat we bloed, zweet en tranen stopten in de ambacht van ons beroep? Hoe kan het dat vandaag de dag, je jezelf met van alles kan bestempelen zonder ook maar een papiertje op zak te hebben? Dan heb ik het uiteraard vooral over de online community. Komt dat niet gewoon door alle relatief nieuwe online media die we tot onze beschikking hebben gekregen? En zijn we wellicht nog te onwetend over hoe we onszelf daarin kunnen scholen of laten begeleiden en doen we met z’n allen gewoon maar wat?
Het heeft ook zo z’n voordelen in onze maatschappij. We leven natuurlijk in een hele snelle economie en alles moet liever gister gebeuren dan vandaag. En dat maakt online coaching laagdrempelig en gemakkelijk in ons drukke bestaan. Maar vergissen we ons niet als we denken dat we tussen werk, het ophalen van de kinderen en het huishouden ook nog even snel aan onszelf kunnen werken? Raken we dan wel de kern van het probleem, komen we dan ook wel echt tot de oorzaak? Of maken we onszelf wijs dat het probleem opgelost is of denken we dat het probleem zichzelf wel op zal lossen? Eigenlijk maak ik me best een beetje zorgen. Waar gaat dit heen, hoe gek zal het nog gaan worden? En wanneer is het tijd om terug te gaan naar een offline bestaan, waarin we echt terug naar onszelf gaan en durven te soul searchen zonder ook dat wéér in een insta story te moeten posten met de comment: “Kijk eens hoe goed ik naar mezelf op zoek ben”, terwijl we alleen maar nog meer verwijderd van onszelf raken in the end..

Eva