#Loveisnottourism

Inmiddels zijn we twee weken verder en ik heb met man en macht alle mogelijkheden onderzocht en alle informatie opgevraagd die er op dit moment is. Ik merk dat ik er zwaarmoedig van wordt en het is ook zeker geen leuk onderwerp om over te schrijven, maar ik vind dat ik het de wereld in moet brengen om te zorgen dat er wellicht iets verandert aan deze situatie, want ik ben lang niet de enige! De afgelopen twee weken hebben wel tien mensen me een persoonlijk bericht gestuurd via social media die in hetzelfde schuitje zitten. Zo goed en zo kwaad als het gaat proberen we elkaar op de hoogte te houden van alle verwikkelingen. Al gebeurt er naar mijn mening veel te weinig. Er gebeurt eigenlijk vrijwel niks, tot mijn verdriet. Overheidsinstellingen zijn zeer log en het duurt weken voordat berichten aankomen en dan is het maar afwachten of er ook daadwerkelijk iets mee wordt gedaan. Ik had ook een klacht ingediend bij de Ombutsman. Ik kreeg vandaag terugkoppeling en ze kunnen met mijn klacht niks doen. Er wordt gezegd dat ik wel zelf een klacht bij het ministerie van Buitenlandse zaken kan indienen. Waar bij mij meteen de vraagtekens ontstaan: Dat is toch jullie baan? Ik dien een klacht bij jullie in tegen de overheid, dan gaan JULLIE daar toch mee aan de slag? Ze zegt dat ze niks kunnen doen. Lichtelijk verbijsterd vraag ik haar of ze deze klacht al vaker binnen heeft gekregen. Ze zegt dat ze dit uiteraard al meerdere malen heeft binnengekregen en dat ik echt niet de enige ben, maar dat ze me helaas niet kan helpen.
Ondertussen heb ik ook een bericht terug gehad van Grapperhaus, althans iemand die zijn social media beheert, die me doorverwijst naar het ministerie van buitenlandse zaken. Als ik een reactie terug stuur waarin ik aangeef dit uiteraard al gedaan te hebben, krijg ik geen reactie meer terug.
Ook geef ik een interview voor de Flair over mijn lange afstandsrelatie in tijden van Corona. Het enige blad dat iets over mijn situatie wil publiceren.
Via de Facebook groep #Loveisnottourism kom ik erachter dat je wel essentieel vanuit Zuid-Afrika naar Nederland mag vliegen als je getrouwd bent. Dus “onze” regeling voor geliefden geldt daar niet, en dan hebben we het over de NEDERLANDSE ambassade in Zuid-Afrika, maar als je getrouwd bent, mag je wel essentieel vliegen, want dan val je ineens onder het kopje “gezinshereniging”. Ik voel een sprankje hoop opkomen en google meteen hoe je kan trouwen als je niet allebei in levende lijve aanwezig kan zijn. Ik kom terecht op de site van het IND bij het kopje: “Trouwen onder volmacht”. Er staat alleen geen enkele uitleg onder hoe je dit vervolgens moet aanpakken, dus ik bel het IND. Na 20 minuten in de wacht te hebben gestaan, wordt de verbinding verbroken. Ik probeer het nog meerdere malen en de derde keer, na 45 minuten in de wacht gestaan te hebben, krijg ik iemand aan de lijn. Uiteraard zoals ik inmiddels gewend ben, weet deze persoon nog minder van dit onderwerp af dan ik zelf. Ik word doorverwezen naar de gemeente Rotterdam. Die kunnen me ook niet helpen, want ik ben verkeerd doorverwezen. Uiteindelijk bel ik weer naar de Overheid naar de afdeling JUSTIS. Deze nemen eerst na 10x proberen niet op, vast met lunchpauze, de 11e keer krijg ik iemand aan de lijn en ik kan gelukkig een aanvraag doen om te trouwen onder volmacht. Afgelopen maandag werd ik terug gebeld dat onze aanvraag is afgewezen en we maar moeten afwachten totdat Zuid-Afrika open gaat. Dit kan tot 2021 duren. De moed zakt opnieuw in mijn schoenen. Ik neem weer contact op met iemand van de Nederlandse ambassade in Kaapstad, waar ik inmiddels ook persoonlijk contact mee heb. Hij geeft aan dat er helaas nog niks aan de situatie is veranderd. Ik voel me verslagen en moe gestreden, er zit niks anders op, we zullen moeten afwachten…

Eva