September

Ik heb een heel goed gevoel over september. En ik blijf het herhalen. Als een Mantra: September September September, want dan ga ik mijn schatje weer zien. Althans dat gevoel heb ik. En mijn gevoel zit er niet snel naast. We hebben elkaar nu bijna vier maanden niet gezien. Soms krijg ik de vraag hoe dat is en of dat lastig is. Tuurlijk dat is lastig, maar ik weet ook dat die paar maanden op een mensenleven uiteindelijk niks zijn. We hebben geduld en we leven met de dag, meer kunnen we niet doen. Wat we wel doen is samen fantaseren over de toekomst en wat voor moois de toekomst ons zal gaan brengen. Iemand zei me al eens, je gelooft het misschien niet, maar deze afstand gaat jullie alleen maar dichter bij elkaar brengen. En daar geloof ik nu ook in. Door zo lang niet bij elkaar te zijn weten we nu honderd procent zeker dat we wel bij elkaar willen zijn en dat we alles op alles zullen zetten om dat doel te bereiken. Zahier heeft zelfs uitgezocht waar we elkaar zonder visum kunnen zien, dus mocht het allemaal niks worden met de ambassade voorlopig, dan zullen we elkaar ontmoeten in Ierland. Weer of geen weer. Zodra hij dit aan me vertelt, krijg ik meteen visioenen van ons hikend door de stromende regen in de Ierse bergen, als twee blije honden waarvan de staarten niet meer kunnen stoppen met kwispelen. Met een tentje op onze rug, elke avond zittend rondom een kampvuurtje, waar we onze zelf gevangen vis eten. En samen naar de (vallende) sterren kijken en in elkaars armen in slaap vallen. Eigenlijk nog helemaal niet zo’n slecht idee Ierland, het zal ongetwijfeld een romantische plek zijn.
We zouden elkaar ook op Bali kunnen ontmoeten aangezien hij daar ook geen visum voor nodig heeft en ik daar gewoon een toeristenvisum kan krijgen. Zo zie ik ons al liggen in een hangmat op het strand, tussen twee palmbomen in, drinkend uit een kokosnoot. Waar we s’avonds in een knus hutje verblijven en lekkere nasi eten en gemberthee drinken en luisteren naar het ge-krekel van sprinkhanen. Waar we vanuit ons hutje de zon de zee in zien zakken. En zo fantaseer ik er tot september maar even op los.
Of ik vlieg weer naar Kaapstad, aangezien ik geen visum nodig heb om die kant op te gaan, desnoods met drie tussenstops. Ik heb zelfs gekeken hoe lang ik erover zou doen met de boot: 3 weken. En dan drinken we onze lievelings- smoothie in de ochtend, gaan we weer lekker samen hiken in de bergen en eten we garnalen soep bij ons favoriete restaurant in Hout Bay en gaan we daarna kijken bij de zeehondjes. In de avond bestellen we onze favoriete pizza die we dan samen in bed oppeuzelen. En dan vieren we de liefde.
Echte liefde kent geen grenzen, echte liefde is grenzeloos. Maar dat wisten we natuurlijk al 😉

Eva