Ken je nog die mop van het meisje wat naar ZA ging? Ze ging.. – deel 3

De afgelopen weken is mijn KLM ticket vijf keer geannuleerd en verplaatst. Er was veel onduidelijkheid of KLM weer met passagiers terug zou gaan vliegen naar Nederland in verband met het inreisverbod. Het verbod wat van 23 februari, naar 25 februari, naar 4 maart, naar 1 april naar uiteindelijk nu naar 15 april is verplaatst. Gelukkig wordt er sinds 23 februari wel weer teruggevlogen met passagiers. En werd mijn ticket op een gegeven moment niet meer geannuleerd. En zo ontstond daar het kleine sprankje hoop, dat het nu dan eindelijk misschien zou gaan lukken. Tot twee dagen voor mijn reis hield ik een slag om de arm. Er kon immers nog van alles gebeuren. Ik plande een PCR test in en de ochtend voor ik vloog durfde ik eindelijk te geloven dat het nu toch echt zou gaan gebeuren. Ik pakte mijn koffer in, regelde de laatste dingen voor mijn vertrek en wachtte in de avond vol spanning de uitslag van mijn PRC test af. Het werd 21.00 uur, 22.00 uur, 23.00 uur, 24.00 uur en ik had nog steeds geen uitslag van de test. Ik moest de volgende ochtend om 06.00 uur opstaan en zou om 10.10 uur vliegen, dus ik mailde licht paniekerig naar het corona testlab dat ik nog steeds geen uitslag had ontvangen, terwijl mij was verteld dat ik de uitslag diezelfde dag zou krijgen. Gelukkig kreeg ik meteen een mail terug dat de uitslag twee uur vertraagd was. Ik legde mijn telefoon weg en probeerde een beetje slaap te pakken. Ik belandde in een soort ijldroom die uiteraard ging over stokjes in je neus en koortsachtig wachten op de uitslag. Om 05.20 uur was ik wakker en checkte mijn mail, gelukkig de uitslag was binnen en hij was negatief. Ik vertrok om 07.00 uur van huis en pakte de intercity direct naar Schiphol. Ongeveer vijf minuten voordat we bij Schiphol zouden arriveren, stopte de trein ineens en rook ik een lucht van aangebrand rubber. Er werd omgeroepen dat er een storing was en dat de machinist het zo snel mogelijk probeerde op te lossen. Er bleek geen storing aan het spoor te zijn, maar een storing in het treinsysteem zelf. Uiteindelijk na 20 minuten stil gestaan te hebben, reed de trein met enige moeite stapvoets richting Schiphol, waar ik met een vertraging van 30 minuten aankwam. Ik liep snel naar de incheck balie en ging achteraan in de rij staan. Er werd me verteld dat de rij langer leek dan dat hij was in verband met de anderhalve meter afstand die iedereen moest houden. Na 20 minuten in de rij was ik nog steeds niet aan de beurt, het ging toch een stuk trager dan ik dacht. Uiteindelijk was ik aan de beurt en liet mijn negatieve PCR test zien. Er werd gevraagd of ik ook het healthy form had voor Zuid-Afrika. Ik gaf aan dat je die bij aankomst in ZA of in het vliegtuig zou krijgen en dat ik hem daarom niet had uitgeprint. Zahier had namelijk dezelfde discussie een paar weken eerder en uiteindelijk bleek dat bij gelijk had. Hij had uiteindelijk zelfs een gratis upgrade naar businessclass gekregen. Maar deze meneer bleek een stuk stugger en gaf aan me niet in te kunnen checken als ik het formulier niet had. Hij gaf me een site waar ik het ook online in zou kunnen vullen. En zei dat het mijn eigen verantwoordelijkheid was om te checken wat ik allemaal nodig had aan reisdocumenten. Volgens mij had ik dat dus júíst gedaan, maar het leek me niet het goede moment om verder in discussie te gaan. Ik ging naar de site, die het eerst niet deed. Ik schakelde gespannen over op het wifi van het vliegveld en uiteindelijk opende de site. Toen ik het formulier opende bleek het een PDF te zijn die je niet op je telefoon kon invullen. Ik gaf aan dat ik het niet online kon invullen en toen zei hij doodleuk, dan check ik je niet in. Mijn vliegtuig zou over een half uur vertrekken, dus ik vroeg hem of hij het formulier voor me kon uitprinten. Hij gaf aan geen uitzondering voor mij te kunnen maken, want dat deden ze immers voor niemand en dat ik het zelf had moeten printen. Ik begon nu echt in paniek te raken en een andere grondstewardess die met een ongeïnteresseerde blik had meegeluisterd zei dat er beneden een printshop zat. Ik gaf aan dat als ik daar nu heen zou gaan, ik mijn vlucht zou missen. Ik vroeg of ze me konden inchecken als ik zou beloven daar meteen heen te gaan. Nee mevrouw dat gaat niet. Ik vroeg of ik dan op z’n minst weer vooraan in de rij mocht aansluiten als ik terug zou komen van de printshop. Nou, dat mocht. Gelukkig..
Ik rende als een kip zonder kop weer terug naar beneden naar de aankomst en vertrek hal en zocht de printshop die tegenover de HEMA moest zitten. Na alle winkels gehad te hebben, zag ik helemaal achteraan de HEMA. Ik sprintte naar de shop en printte zo snel als het ging het formulier uit, wat me 4,50 euro kostte voor 1 papiertje. Ik sjeesde terug naar boven, sloot weer vooraan aan in de rij, werd uiteindelijk ingecheckt. Daarna vloog ik door de security check en paspoort controle en baande mijn weg door de mensen heen naar de gate. Daar kwam ik helemaal buiten adem en bezweet aan. Waar Zahier een upgrade naar businessclass had gekregen, mocht ik blij zijn dat ik überhaupt in het vliegtuig was toegelaten en mijn vlucht had gehaald. Tja, verschil moet er wezen, I guess.
Ik nam plaats in mijn stoel, in een toch best wel vol vliegtuig, en daar werd het desbetreffende formulier doodleuk aan iedereen uitgedeeld…
Ik voelde me in één dag tien jaar ouder, maar….ik had het gehaald! Ik zat in het vliegtuig en was eindelijk op weg naar de liefde van mijn leven en mijn tweede thuis, Kaapstad.

Eva