Corona sleur

Als ik op social media kijk zie ik voornamelijk “wandel” en “thuiszit” posts en story’s voorbij komen. Heel logisch want dat is zo ongeveer het enige wat nog kan en mag. Het is op dit moment een uitdaging voor iedereen om diversiteit in het leven aan te brengen. Gister keken wij de vierde “Actiehelden” film, in twee dagen tijd, en op een geven moment leken alle gevechten in de films op elkaar. Ik liep daarna tegen de muren op omhoog. Niet letterlijk natuurlijk, maar van pure ellende..
Ik kijk in de ochtend al uit naar het uitje richting de Albert Heijn, Etos of Holland & Barett, de enige winkels waar je nog “legaal” naartoe kan en mag.
Vandaag dan toch maar weer een wandeling en de kou in, om even het huis te ontvluchten. Dat dacht iedereen in Rotterdam. We liepen namelijk in een file rondom de Kralingse Plas.
Wat wel heel leuk was, was dat een jongen voor ons dezelfde jas als Zahier droeg. Toen we hem passeerde riep hij: “Hee, Zuid-Afrika” en Zahier keek meteen om. Blijkbaar is het merk wat hij draagt alleen te koop in Zuid-Afrika. En zo ontmoette we een jongen uit Johannesburg vandaag, die sinds november in Rotterdam woont. Van zijn collega, een Nederlands meisje, begrepen we dat er best veel mensen uit Zuid-Afrika in Rotterdam wonen, dus ik wisselde meteen instagram met haar uit om contact te houden.
Daarna gingen ik en Zahier naar de Albert Heijn op de oude dijk. Eentje die drie keer zo groot is als de Albert Heijn bij ons om de hoek en het voelde echt even alsof we in Albert Heijn walhalla waren beland, aangezien het assortiment daar een stuk uitgebreider is. Ook de glutenvrij en lactose vrije afdeling bestond uit welgeteld drie schappen! In onze Albert Heijn is dat één pietluttig rijtje in een hele schap. Dus óók ik werd blij verrast met allemaal producten waar ik normaal geen toegang tot heb. En dat voelde me toch een partijtje bevredigend.
Wie had dat een jaar geleden gedacht, dat ik zo’n bevrediging zou ervaren van een rondje file lopen bij de Kralingse Plas in de vrieskou, gevolgd door een uitje naar de Albert Heijn. Maar eerlijk is eerlijk, ik ben blij met elk uitje de deur uit. Uiteraard probeer ik dit allemaal te beperken en me aan de regels en richtlijnen te houden, maar eens mens moet toch wat.
Morgen mag ik weer even werken, jolijt. Ik moet zelf wat accessoires meenemen voor een shoot en belandde zo bij een klit van kettinkjes die ik een jaar geleden, pre-corona al uit elkaar probeerde te krijgen. Toen tot irritatie en ongeduld toe had ik me erbij neergelegd dat ik stalen klitteboel niet meer uit elkaar zou krijgen. Maar nu begon ik er toch maar weer aan, aangezien ik die kettinkjes perséé mee wil nemen naar mijn shoot.
Zahier kreeg meteen een flashback naar een jaar geleden: “Oh god, daar gaan we weer”. Maar dit keer kwam ik erachter dat ik veel geduldiger, minder geïrriteerd en met veel meer doorzettingsvermogen toch zomaar na veel gefrunnik de hele klitteboel uit elkaar kreeg. En toen dacht ik, dit heeft deze hele corona sleur me dus geleerd.
Blijkbaar is een uitdaging als deze, nu zeer welkom en zijn mijn geduld en doorzettingsvermogen er, na bijna een jaar testen, toch flink op vooruit gegaan. En zo voelde ik me toch even net zo sterk en empowered als al die superhelden uit de films. Toch weer een kleine overwinningssituatie, dacht ik zo!

Eva