Kale Kerst

Ik was bij mijn vader en zijn vriendin en vandaag stond er ineens een klein kerstboompje in de woonkamer, die de vriendin van mijn vader aan het optuigen was. Het deed me denken aan vroeger.
Vroeg zette ik samen met mij moeder het weekend na Sinterklaas de kerstboom op. We haalden altijd samen een kerstboom die we dan half op de fiets half lopend naar huis sleepten. Ik zocht altijd een zo groot mogelijke boom uit, met een mooie hoge omhoog staande tak bovenaan, waar dan de piek op kon. Tijdens het optuigen van de boom zetten we altijd een kerst cd aan van Wham, Mariah Carey of Trijntje Oosterhuis en dan zong ik luidkeels mee. Het idee was dat we samen de boom opzetten, maar eigenlijk kwam die taak vooral op mijn schouders terecht. Ik begon, zoals iedereen, altijd met de lichtjes, wat echt een crime an zich was. Want hoe goed je ze ook in de doos verpakte het jaar ervoor, ze kwamen er toch altijd als één grote klit weer uit. Dan was ik eerst al een half uur bezig om de lichtjes te ontrafelen. En soms knapte er een lichtje en dan deed meteen de hele slinger het niet meer. Daarna kwamen de zilveren slingers en daarna de kerstballen en de kerstfiguurtjes. En dáárna de chocolade kransjes, waar ik rode strikjes omheen deed om ze op te hangen, waar ik dan elke dag stiekem van snoepte zodat alle kransjes al op waren voordat het dan eindelijk kerstmis was. Ook hadden we een kerst stalletje onder de boom staan en hingen we kerstsokken en slingers op. De hele woonkamer was aangekleed. En dan begonnen daarna de kerst inkopen en naast cadeautjes deden we ook altijd aan gedichten. Die we dan alledrie stiekem probeerden te schrijven en allemaal omstebeurt op de computer uittypten, zodat je als je slim was, elkaars gedicht al kon lezen. Maar uiteraard deden we dat niet. Ik was toen al heel druk met kerst want ik speelde elk jaar in een musical die we dan in de dagen tussen kerst en oud en nieuw vier keer speelden. Maar ik genoot ook van die tijd. De gezelligheid, de warmte, mijn familie. De saucijzen broodjes, de kerststol en warme chocomel bij het ontbijt. Het maken van een wandeling, als we geluk hadden, in de sneeuw. Totdat mijn moeder overleed. Toen leek kerst ineens een kil, koud en eenzaam feest. De eerste jaren na mijn moeders dood, sloegen mijn vader en ik de kerst het liefst over. En dat is eigenlijk altijd zo gebleven. We pakten het wel weer op toen mijn vader een nieuwe vriendin kreeg en dan deden we ook wel gedichten en cadeau’s, maar het was nooit meer zoals vroeger. Sinds ik op mezelf woon heb ik nog geen kerstboom meer gehad. De eerste jaren dat ik uit huis was, nam mijn vader nog wel een kerstboom, maar op een gegeven moment stopte hij daarmee. De cadeau’s schaften we ook af. En uiteindelijk vierden we niet eens meer samen kerst. Ook omdat ik altijd moet werken met kerst. Dat is een bewuste keuze, dan heb ik namelijk meer het kerstgevoel dan wanneer ik “gedwongen” thuis zit en geen kant op kan omdat alles dicht is. Dit jaar is het eerste jaar dat ik ook daadwerkelijk een relatie heb met kerst. Op de een of andere manier gingen al mijn relaties altijd vlak voor kerst uit of was ik net “on a break” met de kerst. En het fijne is nu ook nog dat ik mijn lief op tweede kerstdag ga ophalen van Schiphol. Uiteraard wilde hij niet met lege handen aankomen, dus voelde ik me toch ook een soort van verplicht om ook kerstcadeautjes te halen. En toen leek het me ook heel vreemd als die dan niet onder een boom zouden liggen. Dus toen heb ik toch ook maar een klein kerstboompje gekocht en een mooie kerstster plant, zodat onze cadeau’s in ieder geval bij een boompje kunnen liggen. Kerst is dus eigenlijk alleen maar leuk als je ook iemand hebt om het mee te vieren. Anders is het maar een kale, eenzame bedoeling. Er zijn zoveel oude mensen die alleen zitten met kerst en niet alleen met kerst. En als ik daarover nadenk breekt mijn hart. Het liefst zou ik al die mensen op willen zoeken en voor ze willen zingen. Ze iets willen geven en blij willen maken. Ik vind het wel een mooie kerstgedachte om daar iets mee te gaan doen…

Eva